de kleur van waarheid
Er was eens, zo gaat het verhaal, lang, heel lang geleden, in een land heel ver van hier, een oude, wijze meester. Zijn leven was zeer gevuld, ondanks zijn eerbiedwaardige leeftijd. Want elke dag stond hij ten dienste voor al wie hem nodig had. Hij gaf raad, heelde, en velde een oordeel als een rechtvaardig rechter in kleine onderlinge geschillen, telkens als de dorpelingen uit de wijde omgeving hem daarom verzochten. Zijn avonden waren volledig gewijd aan zelfstudie en meditatie.
Maar het mooiste moment van de dag was voor hem, die in alle nederigheid en eenvoud zijn taak vervulde, toch altijd weer de morgen. Want bij het rijzen van de zon wekte hij, volgens een welbepaald ritueel, zijn zeven favoriete leerlingen die in de omstaande hutten verbleven.
Ze wasten zich en genoten van een kop boterthee, vrijwel hun enige luxe. Daarna trokken ze dan samen de bergen in. En al wandelend onderwees de meester hen en wijdde hen in, in de geheime natuurwetten en de kosmische patronen. Hij probeerde hen inzicht te geven in zichzelf en hun medemens. Op die manier bereidde hij hen langzaamaan voor op het onvermijdelijke ogenblik waarop zij de taak van hem zouden moeten overnemen.
En op één van die tochten vroeg een van de leerlingen hem: "Meester, wat is de waarheid? Leer ons de waarheid kennen."
En de meester antwoordde met een wedervraag. … Hij schaarde hen alle zeven rondom een mooie bloemenstruik. Hij wees hen op een grote dauwdruppel die schitterde in de vroege ochtendzon, en vroeg: "Zeg me allen naar waarheid: welk is de kleur van deze waterdruppel?"
Even stilte.
Dan klonk het door elkaar heen … "Rood", zei de een. "Oranje", zei een tweede. "Nee, geel!" riep een derde haast boos. "Groen, meester", zei een vierde verbaasd. "Blauw! Paars! Violet!" ... En ze kregen, voor het eerst in die lange tijd dat ze samen waren, echt ruzie met elkaar. Overtuigd als ze allen waren van hun eigen gelijk.
De meester glimlachte een beetje triest en liet de leerlingen enige keren van plaats wisselen. En heel langzaam drong het tot hen door dat, ondanks de verschillen in hun waarneming, ze toch allemaal de waarheid hadden gesproken.
De tijd verstreek … en uiteindelijk liet de oude meester hen weer hun oorspronkelijke plek innemen. Daar ondertussen echter de zon hoger naar de hemel was geklommen, kaatsten er weer heel andere kleuren terug vanaf de grote dauwdruppel. En de meester sprak:
“Kijk”, zei hij, “dat gebeurt er nu altijd met de waarheid … Jullie hebben allemaal de waarheid gesproken, elk vanuit zijn eigen ervaring, vanuit zijn eigen gezichtsveld. Alleen vergeet je daarbij dat, van welke hoek je het ook bekijkt, je altijd slechts een deel van de waarheid kunt zien. Daarom kun je pas een idee van de grote universele waarheid krijgen wanneer je bereid bent te luisteren naar de visie van anderen en tegelijk jouw eigen stukje informatie bij die andere te voegen. Alle waarheden zijn nodig, want alle tezamen vormen zij het geheel: de Volle Waarheid, evenwichtig en totaal. Wees daarom niet alleen tolerant, want dat is slechts het dulden van andermans mening, maar wees blij dat er andere meningen zijn. Zolang je zelf nog niet het volle licht kunt zien, heb je jouw medemens als medeleerling nodig om de volle waarheid te leren kennen.”
Auteur onbekend
Maar het mooiste moment van de dag was voor hem, die in alle nederigheid en eenvoud zijn taak vervulde, toch altijd weer de morgen. Want bij het rijzen van de zon wekte hij, volgens een welbepaald ritueel, zijn zeven favoriete leerlingen die in de omstaande hutten verbleven.
Ze wasten zich en genoten van een kop boterthee, vrijwel hun enige luxe. Daarna trokken ze dan samen de bergen in. En al wandelend onderwees de meester hen en wijdde hen in, in de geheime natuurwetten en de kosmische patronen. Hij probeerde hen inzicht te geven in zichzelf en hun medemens. Op die manier bereidde hij hen langzaamaan voor op het onvermijdelijke ogenblik waarop zij de taak van hem zouden moeten overnemen.
En op één van die tochten vroeg een van de leerlingen hem: "Meester, wat is de waarheid? Leer ons de waarheid kennen."
En de meester antwoordde met een wedervraag. … Hij schaarde hen alle zeven rondom een mooie bloemenstruik. Hij wees hen op een grote dauwdruppel die schitterde in de vroege ochtendzon, en vroeg: "Zeg me allen naar waarheid: welk is de kleur van deze waterdruppel?"
Even stilte.
Dan klonk het door elkaar heen … "Rood", zei de een. "Oranje", zei een tweede. "Nee, geel!" riep een derde haast boos. "Groen, meester", zei een vierde verbaasd. "Blauw! Paars! Violet!" ... En ze kregen, voor het eerst in die lange tijd dat ze samen waren, echt ruzie met elkaar. Overtuigd als ze allen waren van hun eigen gelijk.
De meester glimlachte een beetje triest en liet de leerlingen enige keren van plaats wisselen. En heel langzaam drong het tot hen door dat, ondanks de verschillen in hun waarneming, ze toch allemaal de waarheid hadden gesproken.
De tijd verstreek … en uiteindelijk liet de oude meester hen weer hun oorspronkelijke plek innemen. Daar ondertussen echter de zon hoger naar de hemel was geklommen, kaatsten er weer heel andere kleuren terug vanaf de grote dauwdruppel. En de meester sprak:
“Kijk”, zei hij, “dat gebeurt er nu altijd met de waarheid … Jullie hebben allemaal de waarheid gesproken, elk vanuit zijn eigen ervaring, vanuit zijn eigen gezichtsveld. Alleen vergeet je daarbij dat, van welke hoek je het ook bekijkt, je altijd slechts een deel van de waarheid kunt zien. Daarom kun je pas een idee van de grote universele waarheid krijgen wanneer je bereid bent te luisteren naar de visie van anderen en tegelijk jouw eigen stukje informatie bij die andere te voegen. Alle waarheden zijn nodig, want alle tezamen vormen zij het geheel: de Volle Waarheid, evenwichtig en totaal. Wees daarom niet alleen tolerant, want dat is slechts het dulden van andermans mening, maar wees blij dat er andere meningen zijn. Zolang je zelf nog niet het volle licht kunt zien, heb je jouw medemens als medeleerling nodig om de volle waarheid te leren kennen.”
Auteur onbekend
het verhaal van de regenboog
In het land van Kristal, ver hier vandaan en toch zo dichtbij … leefde eens een gezond en gelukkig volk. Ze leefden in vreugde en vrede. Iedereen sprak de waarheid en niemand had geheimen voor elkaar. Dat kon ook niet in dit land, aangezien alles van helder kristal was, transparant en doorzichtig. Iedereen kon iedereen zien en via de trillingen van de kristallen muren werd alles gehoord en verstaan en begrepen.
Op zekere dag arriveerde een reiziger in dit land, die een audiëntie aanvroeg bij de Kristalkoning.
"Ik ben zojuist teruggekeerd van een bezoek aan een land ver hier vandaan en toch zo dichtbij”, zo vertelde hij de Koning en zijn gehoor. “Het was een interessante en inspirerende reis dat zeker … Maar tot mijn grote verbazing en verrassing konden de mensen in dat land elkaar niet verstaan. Hoewel het een zeer kleurrijk volk was, spraken alle kleuren door elkaar heen. Een kakofonie van trillingen! Maar wat echter erger was: elke kleur claimde de macht en het koningschap! Daardoor was er veel verdriet en narigheid daar. Hoe en wat ik ook probeerde … de verwarring en de machtsstrijd bleef. Ik werd er zwak en moedeloos van. En wist niet wat te doen. Toen had ik een visioen. Een stralend gouden kindje kwam mij vertellen van uw land en vroeg mij daar hulp te gaan halen. Zo ben ik dus verder gereisd en hierheen gekomen voor uw hulp, uw wijze raad en inzicht."
De Kristalkoning legde zijn kristallen oor te luisteren … Een kakofonie van geluiden stormden zijn oor binnen. Wat bleek? In de chaos van veranderingen waren alle familiekleuren bij elkaar gekomen voor een grote verkiezingsvergadering. Wie zou het land gaan aansturen? Elke kleurenfamilie begon op te scheppen dat zij de beste, de belangrijkste en de nuttigste waren.
Groen zei:
"Het is wel duidelijk dat ik de voornaamste ben. Ik ben het teken van leven en van hoop. Ik werd gekozen tot kleur van gras, bomen en bladeren. Zonder mij zouden alle dieren sterven. Kijk rond op het land en je zult mijn grootsheid zien."
Blauw viel haar in de rede:
"Jij denkt alleen maar aan de aarde, maar kijk toch eens naar de lucht en de zee. Water is de oorsprong van alle leven. Het wordt door de wolken omhoog getrokken uit de blauwe zee. De lucht geeft ruimte en vrede en rust. Zonder mijn vrede zouden jullie niets anders zijn dan een stelletje druktemakers."
Geel grinnikte en zei:
"Jullie zijn allemaal zo serieus. Ik breng vreugde, vrolijkheid en warmte in de wereld. De zon is geel, de maan is geel, de sterren zijn geel. Iedere keer als je naar een zonnebloem kijkt, wordt de hele wereld een grote glimlach. Zonder mij zou er geen plezier zijn!"
Hierna begon Oranje de loftrompet over zichzelf te steken:
"Ik ben de kleur van gezondheid en kracht. Ik mag dan misschien wel zeldzaam zijn, maar ik ben kostbaar. Want ik verzorg de innerlijke behoeften van de mens. Ik ben de belangrijkste bron van gezondheid. Denk maar eens aan de wortels, de sinaasappels en de mandarijnen. Ik hang niet de hele dag overal rond. Maar als ik de hemel kleur bij zonsopgang of zonsondergang, dan is mijn schoonheid ook zo overweldigend, dat niemand meer aandacht aan iets anders kan schenken."
Rood hield het niet langer meer uit. Hij schreeuwde:
"Ik ben de heerser over jullie allemaal. Het levensbloed. Ik ben de kleur van gevaar en van dapperheid. Ik ben bereid te vechten voor een goede zaak. Ik breng vuur in het bloed. Zonder mij zou de aarde even leeg zijn als de maan. Ik ben de kleur van hartstocht en van liefde. De kleur van papavers en rode rozen. Ik ben de mannelijke vuurkracht en de vrouwelijke liefdeskracht te samen, want bloed is de drager van het licht."
Purper rees op in volle waardigheid. Deze familie was heel groot en sprak heel plechtig:
"Ik ben de kleur van koningschap en macht. Vorsten, koningen en bisschoppen hebben mij tot hun kleur gekozen, want ik ben een teken van waardigheid en wijsheid. Over mij hebben de mensen geen twijfels of vragen. Ze luisteren alleen maar en gehoorzamen."
Toen kwam Indigo aan het woord, rustiger dan alle anderen, maar niet minder beslist:
"Denk eens aan mij. Ik ben de kleur van de stilte. Jullie merken me nauwelijks op. Maar zonder mij worden jullie allemaal oppervlakkig. Ik vertegenwoordig de gedachte en de overpeinzing, de schemering en het diepe water, ik schep contrast en evenwicht. Ik ben onmisbaar voor gebed en innerlijke rust."
Zo gingen de kleuren door met hun opschepperij, ieder in de overtuiging de beste te zijn. Hun ruzie werd luider en luider. De Kristalkoning had genoeg gehoord …
Plotseling werden de kleuren opgeschrikt door een stralend witte bliksemflits. De donder rolde en dreunde. De regen stroomde meedogenloos neer. De kleuren bogen zich angstig naar de grond en kropen dicht tegen elkaar, op zoek naar wat steun.
Toen sprak de Regen:
"Dwaze kleuren. Waarom vechten jullie onder elkaar? Waarom probeert ieder van jullie de ander te overtroeven, te overheersen? Weet je dan niet dat de Schepper jullie allemaal heeft gemaakt? Ieder in zijn eigen schoonheid en waardigheid? Elk voor een ander doel, verschillend en uniek. Hij houdt van ieder van jullie en heeft jullie allemaal nodig! Reik elkaar de hand en ga met mij mee. De Schepper wil jullie langs de hemel spannen, in een grote kleurenboog, als herinnering aan zijn liefde, als uitnodiging om samen in vrede te leven. Als teken van licht en kracht en samenwerking!"
Zo komt het dat iedere keer als de aarde schoon gewassen wordt met een flinke regenbui, de regenboog aan de hemel wordt geplaatst. En met een hartverwarmende lichte zonnestraal, worden dan alle kleuren te samen zichtbaar, om te herkennen en te herinneren … de regenboogbrug; de lichtlijn en de levenslijn tussen het subtiele en de materie, tussen de onzichtbare en zichtbare werelden. Als zichtbaar geworden muziek, een voelbare trilling. Een taal van licht en schaduw … die ons stimuleert het hart te openen in verbinding en samenwerking via deze kosmische taal. En, zoals gewoonlijk, bevindt alles wat we nodig hebben zich vlak voor onze neus in de alledaagse realiteit!
Vanochtend keek ik naar buiten en zag donkere voortjagende wolken. Plotseling, als uit het niets, werden deze wolken vanuit de achterzijde belicht door de opkomende zon. Hoewel de wolken eerst een indruk van dreigende somberheid gaven, zag ik nu een prachtig gloeiende, goudgele rand verschijnen die de wolkenvormen schitterend uitlichtte tegen de zichtbaar wordende zachtblauwe hemel. En alsof deze schoonheid al niet imponerend genoeg was, was ik er getuige van hoe de dreigende, sombere wolkengroep steeds transparanter werd … Het randje werd een rand, een lichtband … en langzaam loste de wolkengroep zich op in dit samenspel van elementen. Nu keek ik naar een amberkleurige zachtblauwe hemel … Een levend schilderij van de kracht van samenwerking en transformatie!
Annet Hoeijmans - Boon.
(Geïnspireerd door een Indiase legende en uitgewerkt in een eigen improvisatie.)
Op zekere dag arriveerde een reiziger in dit land, die een audiëntie aanvroeg bij de Kristalkoning.
"Ik ben zojuist teruggekeerd van een bezoek aan een land ver hier vandaan en toch zo dichtbij”, zo vertelde hij de Koning en zijn gehoor. “Het was een interessante en inspirerende reis dat zeker … Maar tot mijn grote verbazing en verrassing konden de mensen in dat land elkaar niet verstaan. Hoewel het een zeer kleurrijk volk was, spraken alle kleuren door elkaar heen. Een kakofonie van trillingen! Maar wat echter erger was: elke kleur claimde de macht en het koningschap! Daardoor was er veel verdriet en narigheid daar. Hoe en wat ik ook probeerde … de verwarring en de machtsstrijd bleef. Ik werd er zwak en moedeloos van. En wist niet wat te doen. Toen had ik een visioen. Een stralend gouden kindje kwam mij vertellen van uw land en vroeg mij daar hulp te gaan halen. Zo ben ik dus verder gereisd en hierheen gekomen voor uw hulp, uw wijze raad en inzicht."
De Kristalkoning legde zijn kristallen oor te luisteren … Een kakofonie van geluiden stormden zijn oor binnen. Wat bleek? In de chaos van veranderingen waren alle familiekleuren bij elkaar gekomen voor een grote verkiezingsvergadering. Wie zou het land gaan aansturen? Elke kleurenfamilie begon op te scheppen dat zij de beste, de belangrijkste en de nuttigste waren.
Groen zei:
"Het is wel duidelijk dat ik de voornaamste ben. Ik ben het teken van leven en van hoop. Ik werd gekozen tot kleur van gras, bomen en bladeren. Zonder mij zouden alle dieren sterven. Kijk rond op het land en je zult mijn grootsheid zien."
Blauw viel haar in de rede:
"Jij denkt alleen maar aan de aarde, maar kijk toch eens naar de lucht en de zee. Water is de oorsprong van alle leven. Het wordt door de wolken omhoog getrokken uit de blauwe zee. De lucht geeft ruimte en vrede en rust. Zonder mijn vrede zouden jullie niets anders zijn dan een stelletje druktemakers."
Geel grinnikte en zei:
"Jullie zijn allemaal zo serieus. Ik breng vreugde, vrolijkheid en warmte in de wereld. De zon is geel, de maan is geel, de sterren zijn geel. Iedere keer als je naar een zonnebloem kijkt, wordt de hele wereld een grote glimlach. Zonder mij zou er geen plezier zijn!"
Hierna begon Oranje de loftrompet over zichzelf te steken:
"Ik ben de kleur van gezondheid en kracht. Ik mag dan misschien wel zeldzaam zijn, maar ik ben kostbaar. Want ik verzorg de innerlijke behoeften van de mens. Ik ben de belangrijkste bron van gezondheid. Denk maar eens aan de wortels, de sinaasappels en de mandarijnen. Ik hang niet de hele dag overal rond. Maar als ik de hemel kleur bij zonsopgang of zonsondergang, dan is mijn schoonheid ook zo overweldigend, dat niemand meer aandacht aan iets anders kan schenken."
Rood hield het niet langer meer uit. Hij schreeuwde:
"Ik ben de heerser over jullie allemaal. Het levensbloed. Ik ben de kleur van gevaar en van dapperheid. Ik ben bereid te vechten voor een goede zaak. Ik breng vuur in het bloed. Zonder mij zou de aarde even leeg zijn als de maan. Ik ben de kleur van hartstocht en van liefde. De kleur van papavers en rode rozen. Ik ben de mannelijke vuurkracht en de vrouwelijke liefdeskracht te samen, want bloed is de drager van het licht."
Purper rees op in volle waardigheid. Deze familie was heel groot en sprak heel plechtig:
"Ik ben de kleur van koningschap en macht. Vorsten, koningen en bisschoppen hebben mij tot hun kleur gekozen, want ik ben een teken van waardigheid en wijsheid. Over mij hebben de mensen geen twijfels of vragen. Ze luisteren alleen maar en gehoorzamen."
Toen kwam Indigo aan het woord, rustiger dan alle anderen, maar niet minder beslist:
"Denk eens aan mij. Ik ben de kleur van de stilte. Jullie merken me nauwelijks op. Maar zonder mij worden jullie allemaal oppervlakkig. Ik vertegenwoordig de gedachte en de overpeinzing, de schemering en het diepe water, ik schep contrast en evenwicht. Ik ben onmisbaar voor gebed en innerlijke rust."
Zo gingen de kleuren door met hun opschepperij, ieder in de overtuiging de beste te zijn. Hun ruzie werd luider en luider. De Kristalkoning had genoeg gehoord …
Plotseling werden de kleuren opgeschrikt door een stralend witte bliksemflits. De donder rolde en dreunde. De regen stroomde meedogenloos neer. De kleuren bogen zich angstig naar de grond en kropen dicht tegen elkaar, op zoek naar wat steun.
Toen sprak de Regen:
"Dwaze kleuren. Waarom vechten jullie onder elkaar? Waarom probeert ieder van jullie de ander te overtroeven, te overheersen? Weet je dan niet dat de Schepper jullie allemaal heeft gemaakt? Ieder in zijn eigen schoonheid en waardigheid? Elk voor een ander doel, verschillend en uniek. Hij houdt van ieder van jullie en heeft jullie allemaal nodig! Reik elkaar de hand en ga met mij mee. De Schepper wil jullie langs de hemel spannen, in een grote kleurenboog, als herinnering aan zijn liefde, als uitnodiging om samen in vrede te leven. Als teken van licht en kracht en samenwerking!"
Zo komt het dat iedere keer als de aarde schoon gewassen wordt met een flinke regenbui, de regenboog aan de hemel wordt geplaatst. En met een hartverwarmende lichte zonnestraal, worden dan alle kleuren te samen zichtbaar, om te herkennen en te herinneren … de regenboogbrug; de lichtlijn en de levenslijn tussen het subtiele en de materie, tussen de onzichtbare en zichtbare werelden. Als zichtbaar geworden muziek, een voelbare trilling. Een taal van licht en schaduw … die ons stimuleert het hart te openen in verbinding en samenwerking via deze kosmische taal. En, zoals gewoonlijk, bevindt alles wat we nodig hebben zich vlak voor onze neus in de alledaagse realiteit!
Vanochtend keek ik naar buiten en zag donkere voortjagende wolken. Plotseling, als uit het niets, werden deze wolken vanuit de achterzijde belicht door de opkomende zon. Hoewel de wolken eerst een indruk van dreigende somberheid gaven, zag ik nu een prachtig gloeiende, goudgele rand verschijnen die de wolkenvormen schitterend uitlichtte tegen de zichtbaar wordende zachtblauwe hemel. En alsof deze schoonheid al niet imponerend genoeg was, was ik er getuige van hoe de dreigende, sombere wolkengroep steeds transparanter werd … Het randje werd een rand, een lichtband … en langzaam loste de wolkengroep zich op in dit samenspel van elementen. Nu keek ik naar een amberkleurige zachtblauwe hemel … Een levend schilderij van de kracht van samenwerking en transformatie!
Annet Hoeijmans - Boon.
(Geïnspireerd door een Indiase legende en uitgewerkt in een eigen improvisatie.)
de regenboog is nooit weg
Een jonge vrouw zat boven op een heuvel te kijken, hoe een regenboog de hemel vulde. Ze was verrukt over de schoonheid en de intensiteit van de regenboog. Na een tijdje begon de regenboog te vervagen en de vrouw maakte zich gereed om terug te gaan naar huis. De vrouw stond op om te vertrekken. Er was niet langer vreugde in haar hart en de glimlach was van haar gezicht verdwenen.
Regenmaker vroeg: “Waarom heeft de vreugde je verlaten?”
De jonge vrouw was verbaasd dat Regenmaker voldoende om haar gaf om dit te vragen. Verlegen antwoordde ze: “Het is fijn om je stem te horen, Regenmaker. Ik voel verdriet in me opkomen. De regenboog was schitterend, maar het was alleen maar een illusie. De kleuren vervaagden zodra de zon niet langer door de regendruppels scheen. En mijn geluk lijkt ook alleen maar op illusies gebaseerd te zijn. Ik word nu weer erg verdrietig.”
Regenmaker luisterde. Hij sprenkelde nog een paar regendruppels rond en vroeg: “Is er nog steeds water? Is er nog steeds een zon? Zo ja, dan is de regenboog er ook nog steeds. Hij is alleen maar verborgen in de plooien van de tijd, en je kunt hem uitsluitend zien als de zon en de regendruppels elkaar ontmoeten en de tijd en ruimte met elkaar delen.”
De jonge vrouw dacht na over de woorden van Regenmaker. Toen vroeg ze: “Als de regenboog weg is, Regenmaker, mist de hele natuur hem dan niet?”
“Nee,” antwoordde Regenmaker, “want hij is nooit weg, hij is alleen uit het zicht verdwenen. Hij is nog steeds aanwezig in de herinnering van iedereen die hem gezien heeft. In je gedachten kun je hem ieder ogenblik terughalen. De herinnering aan het geluk is in je geest opgesloten. Je hoeft de herinnering alleen maar op te roepen om het geluk weer in je hart te voelen. Dit kun je op elk moment doen waarop je bedroefd bent.”
De vrouw opende haar geest en riep de herinnering van de regenboog op. Haar hart danste van vreugde door de schoonheid ervan, alsof de regenboog vlak voor haar gezicht aanwezig was.
“Het werkt, Regenmaker. De schoonheid van de regenboog is in mijn geheugen bewaard gebleven.”
“Ja, jonge vrouw, de herinnering aan alle schoonheid in je leven blijft in je geheugen bewaard. Je kunt je verdriet altijd verdrijven door jezelf in die herinneringen van vreugde te koesteren.”
De jonge vrouw haastte zich om haar gevoelens over de schoonheid van de regenboog met anderen te delen. Tussen Hemel en Aarde.
Auteur onbekend
Regenmaker vroeg: “Waarom heeft de vreugde je verlaten?”
De jonge vrouw was verbaasd dat Regenmaker voldoende om haar gaf om dit te vragen. Verlegen antwoordde ze: “Het is fijn om je stem te horen, Regenmaker. Ik voel verdriet in me opkomen. De regenboog was schitterend, maar het was alleen maar een illusie. De kleuren vervaagden zodra de zon niet langer door de regendruppels scheen. En mijn geluk lijkt ook alleen maar op illusies gebaseerd te zijn. Ik word nu weer erg verdrietig.”
Regenmaker luisterde. Hij sprenkelde nog een paar regendruppels rond en vroeg: “Is er nog steeds water? Is er nog steeds een zon? Zo ja, dan is de regenboog er ook nog steeds. Hij is alleen maar verborgen in de plooien van de tijd, en je kunt hem uitsluitend zien als de zon en de regendruppels elkaar ontmoeten en de tijd en ruimte met elkaar delen.”
De jonge vrouw dacht na over de woorden van Regenmaker. Toen vroeg ze: “Als de regenboog weg is, Regenmaker, mist de hele natuur hem dan niet?”
“Nee,” antwoordde Regenmaker, “want hij is nooit weg, hij is alleen uit het zicht verdwenen. Hij is nog steeds aanwezig in de herinnering van iedereen die hem gezien heeft. In je gedachten kun je hem ieder ogenblik terughalen. De herinnering aan het geluk is in je geest opgesloten. Je hoeft de herinnering alleen maar op te roepen om het geluk weer in je hart te voelen. Dit kun je op elk moment doen waarop je bedroefd bent.”
De vrouw opende haar geest en riep de herinnering van de regenboog op. Haar hart danste van vreugde door de schoonheid ervan, alsof de regenboog vlak voor haar gezicht aanwezig was.
“Het werkt, Regenmaker. De schoonheid van de regenboog is in mijn geheugen bewaard gebleven.”
“Ja, jonge vrouw, de herinnering aan alle schoonheid in je leven blijft in je geheugen bewaard. Je kunt je verdriet altijd verdrijven door jezelf in die herinneringen van vreugde te koesteren.”
De jonge vrouw haastte zich om haar gevoelens over de schoonheid van de regenboog met anderen te delen. Tussen Hemel en Aarde.
Auteur onbekend
regenboogenergieën opnemen
Wil je jezelf eens lekker verwennen en nieuwe energie geven, dan is deze oefening ideaal. Je kunt hem overal en altijd doen, bijvoorbeeld als je ergens staat te wachten, na het werk, als je langere tijd moet reizen met trein of vliegtuig of gewoon wanneer jij daar behoefte toe voelt. Doe gewoon voor even je ogen dicht, ga zitten of als dat mogelijk is liggen, sluit je af voor je omgeving en visualiseer om beurten elke kleur. Begin met de kleur rood en vervolg met de andere kleurstralen in de volgorde van de chakra’s, van beneden naar boven, dus: rood, oranje, geel, groen, blauw, indigo en paars.
Maak het je gemakkelijk en ga zitten of liggen. Sluit je ogen en ontspan. Schommel een beetje van voor naar achteren met heel kleine bewegingen, een beetje vooruit en achteruit, daar je dan op een bepaalde manier de energie centreert. Slechts een kleine heel zachte beweging, achteruit en vooruit, en dan stop je. Trek je terug in je innerlijk en focus op je ademhaling. Adem nu rustig minstens twee minuten in en uit in je eigen ritme ...
Neem nu een heldere, lichtblauwe hemel in gedachten. Het is een frisgewassen hemel en in die hemel spant zich een prachtige regenboog. Probeer die regenboog in gedachten in je op te nemen en te ervaren …
Verleg je aandacht dan naar de rode band in de regenboog. En terwijl jij je focust op de rode band van de regenboog, zie je dat deze begint te trillen en zich losmaakt. De rode band zweeft als een prachtige rode wolk naar je toe. En wanneer deze dichterbij komt, valt de rode band uiteen in miljoenen kleine, robijnrode waterdruppels. En deze waterdruppels stromen als een waterval over je neer en beginnen je aura te zuiveren. En zodra de druppels je huid aanraken, dringen ze door de huid heen je lichaam binnen. Je lichaam vult zich langzaam op met de robijnrode kleurenenergie en verwarmt je3 innerlijk. Je lichaam zuivert zich, verjongt en hernieuwt zich. Als je lichaam helemaal verzadigd is met de robijnrode trilling, openen zich de poriën van je huid. Het teveel komt als een zachte robijnrode nevel door je poriën weer naar buiten en vloeit weg. Heel traag dwarrelt de nevel rond je lichaam, raakt nog even zacht je gezicht en huid aan en lost dan op.
En terwijl je je focus vasthoudt, herhaal je dit proces met de volgende kleurband uit de regenboog, nl. oranje, en dan weer de volgende. Ga door met jezelf verwennen met de kleuren van de regenboog totdat je alle zeven kleuren van het spectrum hebt opgenomen.
Als je geen tijd hebt om alle zeven kleuren op te nemen, focus je dan op de kleur die je op dat moment het meeste aanspreekt. Dat mag ook een kleur zijn die niet in de regenboog voorkomt. Luister gewoon naar je innerlijk, dat je zal vertellen welke kleur je lichaam nodig heeft. Je zult ontdekken dat je heerlijk bent opgefrist als je alle zeven kleuren door je lichaam laat stromen. Genieten maar!
Maak het je gemakkelijk en ga zitten of liggen. Sluit je ogen en ontspan. Schommel een beetje van voor naar achteren met heel kleine bewegingen, een beetje vooruit en achteruit, daar je dan op een bepaalde manier de energie centreert. Slechts een kleine heel zachte beweging, achteruit en vooruit, en dan stop je. Trek je terug in je innerlijk en focus op je ademhaling. Adem nu rustig minstens twee minuten in en uit in je eigen ritme ...
Neem nu een heldere, lichtblauwe hemel in gedachten. Het is een frisgewassen hemel en in die hemel spant zich een prachtige regenboog. Probeer die regenboog in gedachten in je op te nemen en te ervaren …
Verleg je aandacht dan naar de rode band in de regenboog. En terwijl jij je focust op de rode band van de regenboog, zie je dat deze begint te trillen en zich losmaakt. De rode band zweeft als een prachtige rode wolk naar je toe. En wanneer deze dichterbij komt, valt de rode band uiteen in miljoenen kleine, robijnrode waterdruppels. En deze waterdruppels stromen als een waterval over je neer en beginnen je aura te zuiveren. En zodra de druppels je huid aanraken, dringen ze door de huid heen je lichaam binnen. Je lichaam vult zich langzaam op met de robijnrode kleurenenergie en verwarmt je3 innerlijk. Je lichaam zuivert zich, verjongt en hernieuwt zich. Als je lichaam helemaal verzadigd is met de robijnrode trilling, openen zich de poriën van je huid. Het teveel komt als een zachte robijnrode nevel door je poriën weer naar buiten en vloeit weg. Heel traag dwarrelt de nevel rond je lichaam, raakt nog even zacht je gezicht en huid aan en lost dan op.
En terwijl je je focus vasthoudt, herhaal je dit proces met de volgende kleurband uit de regenboog, nl. oranje, en dan weer de volgende. Ga door met jezelf verwennen met de kleuren van de regenboog totdat je alle zeven kleuren van het spectrum hebt opgenomen.
Als je geen tijd hebt om alle zeven kleuren op te nemen, focus je dan op de kleur die je op dat moment het meeste aanspreekt. Dat mag ook een kleur zijn die niet in de regenboog voorkomt. Luister gewoon naar je innerlijk, dat je zal vertellen welke kleur je lichaam nodig heeft. Je zult ontdekken dat je heerlijk bent opgefrist als je alle zeven kleuren door je lichaam laat stromen. Genieten maar!