het engelen forum

Het verhaal hieronder is een eerbetoon aan al die dappere zieltjes die hier op Aarde in al hun zuiverheid straalden in liefde en licht. Vanuit onvoorwaardelijke liefde en in volledige overgave gaven ze hun liefde en leerden ze hun ouders en anderen liefde te geven en accepteren.

“Hé, waar gaat iedereen naartoe?” vroeg ​​een engeltje aan een andere, die haastig naar een laag van mompelende stemmen snelde. “Heb je het dan niet gehoord? Dit is het uur dat God heeft gepland voor het forum”, antwoordde de engel, terwijl hij doelbewust met grote passen richting de anderen bleef lopen.
 
“Forum? Wat is een forum?” vroeg ​​het engeltje, terwijl hij zich haastte om gelijke tred te houden. “Weet ik veel,” antwoordde de andere engel, “maar God wil dat wij nieuwe engeltjes allemaal komen. Misschien krijgen we vandaag onze vleugels!” “Ja misschien!” riep het engeltje uit terwijl ze beiden op de gigantische en fel verlichte wolk sprongen, die vol met opgewonden engeltjes zat, allemaal nog zonder vleugels.
 
Zodra God op de wolk arriveerde, vulde de lucht zich met een sterk en krachtig gevoel van vrede. Elk engeltje zat met gevouwen benen op een eigen stukje wolk en de stemmen verstomden, terwijl God vooraan zijn plek innam.
 
“Vrede aan al Mijn engeltjes”, zei God liefdevol. “En vrede voor U, God”, zongen de kleine nog onvolwassen engelen enthousiast met hoge stem. En terwijl God ging zitten, in zichzelf lachend, was hij trots op elk onschuldig gezichtje dat naar hem opkeek op zoek naar aanwijzingen. “Ik heb dit Engelen Forum vandaag bijeen geroepen, zodat ik eenieder van jullie kan ontmoeten om ...”

“… om ons onze vleugels te geven?” piepte een stemmetje vanaf de achterkant van de overvolle wolk.

“Nee”, grinnikte God, “niet om je vleugels te geven, maar om je te vertellen hoe je je vleugels kunt verdienen.”
 
“Mijn hemel, hier komt het slechte nieuws”, fluisterde de ene engel naar de andere. “Ja”, antwoordde de ander, al friemelend op zijn kleine wolk.

“Rustig maar, mijn lieve engeltjes”, zei God met een vriendelijke en zachte stem. “Ieder van jullie heeft een aardse missie gekregen, die je met overweldigende liefde zult vervullen, ongeacht hoe lang of hoe moeilijk je missie is.”
 
Toen God even pauzeerde, vroeg hetzelfde stemmetje snel: “Maar wanneer krijgen we onze vleugels?”

“Wanneer je missie op Aarde volbracht is, zul je voor eeuwig bij mij in de hemel zijn. Dan zullen we feestvieren en krijg je jouw vleugels”, antwoordde de Heer, ondanks de hardnekkige vragen van het engeltje, met goddelijk geduld. Het stralende gezicht van elke engel gloeit tweemaal zo helder bij het noemen van hun vleugels.

God stond langzaam op vanuit zijn gehurkte positie en doolde wat rond op de wolk, al wervelend tussen de engeltjes, terwijl ieder van hen een glimp van Hem probeerde op te vangen. Maar toen God de details van hun ‘aardse missies’ begon te bespreken, verdween het opgewonden glimlachen en maakte plaats voor aandachtige verwondering.

“Ieder van jullie wordt een heel belangrijk deel van een aards gezin. Je zult worden geboren uit een mooie vrouw; een vrouw die mama wordt genoemd. Velen van jullie zullen ook een ongelooflijk krachtige en vriendelijke man leren kennen en liefhebben, een man die papa heet Deze mensen – mama en papa – zullen heel veel van je houden, zelfs al als ze je nog geen uur kennen.”

“Dat klinkt leuk”, klonk een stemmetje uit de menigte. God draaide zich om, liep langzaam naar voren en pakte het engeltje op. Vervolgens ging God weer op de wolk zitten en hield het engeltje liefdevol op zijn knie, terwijl de anderen zich dicht rondom hem schaarden.

“Ja,” antwoordde God, “deze missie is heel erg belangrijk. De tijd die je met jouw familie doorbrengt, zal heel speciaal voor hen zijn. Ze zullen zo onvoorwaardelijk veel en sterk van je houden, dat wanneer je jouw missie op Aarde hebt volbracht en jij je klaar maakt om mij weer te zien, jouw familie intens verdrietig zal zijn. Dit verdriet kan ook door iedereen worden gevoeld die je kent – of het nu jouw broer, jouw zus, jouw grootouders, jouw artsen, verpleegkundigen of de vrienden van je familie zijn.”

“Wat is onze missie precies, God?” vroeg ​​een zeer aandachtig engeltje die op zijn kleine knieën rond schuifelde en al verlangend en vragend God aankeek om door te gaan.

“Ieder van jullie zal een ander soort missie hebben, maar jullie zullen allemaal hetzelfde doel hebben: als onschuldige baby’s zullen jullie liefde geven en je ouders leren liefde te geven en accepteren”, antwoordde God.
 
God pauzeerde even en keek naar de kleine gezichten, elk gevuld met onzekerheid en verwarring.
 
“Mijn lieve engeltjes,” begon God opnieuw, “ik zie dat jullie allemaal in de war zijn en niet begrijpen wat ik van jullie vraag, dus laten we langzaam beginnen.” De engeltjes kropen allemaal dichter naar God. God keek teder naar het engeltje dat stil op zijn knie zat.

“Mijn dierbaar engeltje, je aardse mama en papa weten al van je bestaan en ook dat je over vier maanden komt. Je ouders zijn opgewonden en vrolijk, voelen al liefde voor jou en zijn ongeduldig om je te ontmoeten. Jij, mijn kleintje, je zult hun leven vullen met verrassing, want je zult te vroeg worden geboren. Je lichaam zal fragiel en zwak zijn, je ogen nog niet geopend. Je longen zullen niet ver genoeg ontwikkeld zijn om te werken, zoals die van hen. Je zult artsen en verpleegkundigen ontmoeten, die veel van de medische technologieën zullen gebruiken die ik hen heb geleerd. Ze zullen lang en hard werken om je in leven te houden. Je ouders zullen bang zijn voor deze technologieën en in het begin zelfs bang voor jou – bang voor je kleine lichaam, en ja, zelfs bang om van je te houden.”

“Mijn ouders? Bang om van me te houden? Hoe kan dat?” vroeg het engeltje.

“Je moet begrijpen,” vervolgde God, “dat ze bang zijn om van je te houden voor het geval je niet blijft leven. Dan zullen ze aan je gehecht zijn en zal jouw dood hen pijn doen – het zal heel pijnlijk voor hen zijn daar ze zoveel van je houden.”
 
“Maar is er dan niets dat we kunnen doen om hen te helpen begrijpen?” vroeg het engeltje.

“Jawel!” antwoordde God. “We geven ze de tijd om je te leren kennen, tijd om je aan te raken en vast te houden, tijd om te helpen met de zorg die je nodig hebt, tijd om minder bang voor je te zijn en tijd om zelfs van je te houden. De verpleegkundigen en artsen zullen hen aanmoedigen om een band met je aan te gaan, om zich een te voelen met jou. Je ouders zullen boos en verward zijn, soms lachen en soms ook huilen, maar ze zullen altijd van je houden en jij zult van hen houden. Het belangrijkste is, dat ze op een speciale manier zullen groeien door jouw geboorte.”

“Weten die verpleegkundigen en artsen al dat dit onze missie is”, vroeg het engeltje.
 
“Niet echt”, zuchtte God.  “Ze zullen op eenzelfde wijze aangeraakt worden en pijn voelen, als je ouders. Misschien voelen ze het niet zo intens, maar ook zij mogen zichzelf toestaan ​​om lief te hebben en te groeien, om verward en gekwetst te zijn en te leren hun gevoelens met anderen te delen. Ze zullen zich groot houden voor je ouders, maar zij zullen net zoveel van elk van jullie houden, zoals ik.”
 
“Maar wat gebeurt er met mama en papa?” vroeg ​​een engeltje met ongelooflijke bezorgdheid in zijn stem, voor iemand die zo klein is.
 
“Wel,” ging God verder, “je ouders houden onvoorwaardelijk van je en ze maken zich zorgen om jou en over je gezondheid. Ze vragen zich af of de medische technologieën je in leven houden en of je misschien pijn hebt. En hoe pijnlijk ook, ze praten over hoe jou toekomstverwachting is en ze bidden: “God, moge Uw wil geschiede.”
 
“Maar je zei dat ze niet willen dat ik sterf en dat ze alles zullen doen om me in leven te houden. En daar ze mij kennen, zal mijn dood pijnlijk voor hen zijn. En wel zo pijnlijk dat het nauwelijks voor te stellen is, tenzij je het hebt meegemaakt”, antwoordde het slimme engeltje.

“Heel goed, mijn onschuldige engel”, prees God, terwijl hij het engeltje naar zijn andere knie schoof. “Maar als je ouders eenmaal onbaatzuchtig genoeg van je zijn gaan houden om bezorgd te zijn over je pijn, je welzijn en je toekomst, bidden ze: “God, moge Uw wil geschiede.” Dat is het moment waarop ze volledig liefhebben. Ze zijn gegroeid en nu zullen ze je dood kunnen accepteren als onderdeel van hun leven.”

“Dus ze worden nog steeds boos en zijn gekwetst als ik ze verlaat om bij U te zijn?” vroeg het ​engeltje, dat zich heerlijk nestelde in de zachte rondingen van Gods vriendelijke lichaam.

“Ja!” antwoordde God met een glimlach, verheugd over het begrip van de engel. “Jouw dood is niet eenvoudiger voor hen, alleen maar daar zij mijn wil hebben aanvaard. Maar het zal hen helpen meer open te staan voor de liefde van degenen om hen heen. Ze zullen nog steeds huilen en intens verdrietig zijn, maar ze zijn emotioneel en spiritueel gegroeid en zullen je nooit vergeten. Ze zullen voor altijd van je houden en daarmee is je missie op Aarde volbracht.”

“Ja!” zong elke engel. Toen viel er een intense stilte over de fel verlichte wolk, terwijl elk engeltje om zich heen keek, zich afvragend hoe anders zijn missie van die van de anderen zou zijn.

“Daarna krijgen we onze vleugels, toch?” riep plotseling een engeltje, wat de stilte verbrijzelde.

“Dat klopt,” gniffelde God, “dan krijg je jouw vleugels. Maar samen met je vleugels komt de verantwoordelijkheid om de beschermengel van je familie te zijn. Je zorgt voor je familie en wacht tot ze naar hier worden geroepen om bij je te zijn in het ultieme Engelen Forum!”

God pauzeerde, toen de engeltjes al juichend en springend overeind kwamen. Daarop vormden ze een kaarsrechte lijn voor God, zodat iedereen een missie van hem kon krijgen. Toen ze allemaal hun opdracht hadden ontvangen, begaven ze zich naar andere wolken, ondertussen de aantekeningen over hun missies vergelijkend. Sommige engelen zouden jaren op Aarde zijn, anderen slechts gedurende een korte tijd en na het ontmoeten van hun families bij de geboorte al weer snel terugkeren. Sommige van hen zouden voor het oog perfect ontwikkelde baby’s zijn, maar ernstige inwendige misvormingen hebben. Andere baby’s zouden inwendig perfect ontwikkeld zijn, maar met ernstige uitwendige misvormingen te kampen hebben.

Eén bepaald engeltje was van streek vanwege zijn missie. Hij zou een perfecte baby zijn, precies op tijd worden geboren in een geweldige familie en zich liefdevolle ondersteund weten, maar zijn missie zou slechts drie maanden duren. Hij rende terug naar God en vroeg: “Als ik naar de Aarde ga als een perfecte baby en wordt geboren in een prachtig gezin, waarom is mijn missie dan zo kort? Waarom mag ik niet opgroeien?”

God vertraagde ​​zijn tempo, knielde voor de verontwaardigde engel en hield zachtjes zijn handen vast, terwijl hij uitleg gaf: “Omdat, mijn kleintje, ik van je hou en ik hou van je familie. Ze zijn gekozen om jouw familie te zijn. Het doorleven van deze ervaring zal hen voeden en ze zullen, sterker dan ooit tevoren, doorgaan en anderen gaan helpen en ondersteunen die ook een kindje hebben verloren. En dat allemaal omdat jij hun leven hebt aangeraakt en verrijkt. Ze zullen voor altijd van je houden en je nooit vergeten! Ga nu, mijn kleintje”, zei God, terwijl hij hem zachtjes over zijn hoofd aaide.
 
God stond rechtop en glimlachte, terwijl hij naar al zijn engeltjes keek, terwijl ze over de wolken sprongen en zich voorbereidden op hun missies. En alweer sloot een Engelen Forum. En in zichzelf fluisterde hij: “Ik hou van jullie allemaal!!”
 
Vertaling van
 
Angelic Forum
Linda M. Wolford

Het zijn de aartsengelen die al deze engeltjes voor hun geboorte begeleiden naar hun ouderpaar en het zijn eveneens de aartsengelen die deze engeltjes weer ophalen als hun tijd gekomen is om weer naar huis te gaan. Dat dit verhaal een beetje steun mag bieden aan alle ouders, die hun lieve kindje te vroeg moesten loslaten.